W dzisiejszym odcinku zajrzymy na mistrzostwa świata sprzed 48 lat, zakupimy w ultra wygodny sposób alkohol w Los Angeles oraz dowiemy się, czego dokonał USS Triton...
Bliska zażyłość królowej Wiktorii i jej młodego indyjskiego asystenta Abdula Karima była uznawana przez dwór królewski za kontrowersyjną i skandaliczną. Po śmierci królowej rodzina eksmitowała Karima z domu, który dała mu królowa i deportowała z powrotem do Indii.
Mbaye Diagne był senegalskim oficerem wojskowym, który służył w Rwandzie jako obserwator wojskowy ONZ w latach 1993-1994.
Otrzymał dowództwo 3. kompanii 6. batalionu piechoty i walczył podczas konfliktu w Casamance od 1989 do 1993 roku. W tym samym roku Diagne został wysłany do Rwandy jako część zespołu obserwatorów wojskowych Organizacji Jedności Afrykańskiej, którego zadaniem było monitorowanie wojny domowej w Rwandzie, konfliktu toczonego między rządem zdominowanym przez Hutu a kierowanym przez Tutsi Rwandzkim Frontem Patriotycznym (RPF).
W późniejszych miesiącach został przydzielony do Misji Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Pomocy Rwandzie, UNAMIR, sił pokojowych ONZ, które miały nadzorować wdrażanie Porozumień z Arushy – porozumienia pokojowego mającego na celu zakończenie wojny.
W kwietniu 1994 roku zginął prezydent Rwandy Juvénal Habyarimana. Ekstremiści Hutu rozpoczęli wówczas ludobójstwo w Rwandzie, wymierzone w członków mniejszości etnicznej Tutsi. Zamordowali premier Hutu Agathe Uwilingiyimanę. Diagne uratował jej dzieci i zapewnił im bezpieczny wyjazd z kraju. Następnie podjął na własną rękę liczne misje wokół Kigali, łamiąc zasady ingerencji i angażowania się w sprawy kraju narzucone przez ONZ, ukrywając Tutsi w swoim samochodzie i ewakuując ich do obiektów ONZ. Chronił także niektórych Hutu i działał na rzecz ochrony społeczności senegalskich emigrantów. Istnieją różne szacunki dotyczące liczby uratowanych istnień ludzkich, sięgające nawet ponad 1000 osób.
31 maja 1994 roku Diagne zginął, gdy pocisk moździerzowy wystrzelony przez siły RPF eksplodował w pobliżu jego samochodu, gdy ten został zatrzymany na rządowym punkcie kontrolnym. Jego śmierć skłoniła ONZ do zawieszenia operacji pomocowych w Kigali. Jego ciało zostało przewiezione do Senegalu i pochowane z pełnymi wojskowymi honorami. W 2005 roku Diagne został pośmiertnie odznaczony Orderem Lwa w Senegalu. Na jego cześć Rada Bezpieczeństwa ONZ ustanowiła w 2014 roku Medal im. Kapitana Mbaye Diagne za Wyjątkową Odwagę.
Mieszkańcy sześciu okolicznych wiosek ormiańskich, podczas rzezi Ormian wokół Musa Dagh w 1915 roku, przez 53 dni bronili się przed Turkami. Ormianom z pomocą przybyły okręty francuskie i angielskie, które ewakuowały do Port Saidu 4000 Ormian ocalałych z rzezi.
W 1934 roku, po utworzeniu Libii Włoskiej, Mussolini przyjął politykę zachęcania do porównań z islamem, nazywając miejscową ludność „włoskimi muzułmanami", budując lub odnawiając meczety i szkoły koraniczne, przygotowując obiekty usługowe dla pielgrzymujących do Mekki, a także zakładając Wyższej Szkoły Kultury Islamskiej w Trypolisie. Za pozorną intencją humanitarną i kulturowo-światopoglądową faszyści i niektóre sektory świata islamskiego dostrzegali, że polityka Mussoliniego jest wymierzona we wspólnych wrogów faszystowskich Włoch i islamu, czyli Francji i Wielkiej Brytanii. Te wspólne interesy wyrosły z niechęci do porozumień Traktatu Wersalskiego z 1919 roku, zdominowanego przez Francję, Wielką Brytanię i Stany Zjednoczone, które ani w pełni nie spełniły żądań zgłoszonych przez Włochy, ani żądań tej części świata islamskiego.
Aby zasłużyć sobie na przychylność Arabów i przypieczętować sojusz, Mussolini, chociaż był sygnatariuszem traktatu laterańskiego ze Stolicą Apostolską, postanowił przyjąć nadany mu tytuł protektora islamu. Zgodnie z interpretacją Mussoliniego, gdy rząd włoski zajął miejsce Turków w Libii, taki tytuł należał do niego w zakresie prawa, ponieważ w pewien sposób był spadkobiercą autorytetu kalifa.
20 marca 1937 roku na przedmieściach Trypolisu Mussolini otrzymał podczas wystawnej ceremonii Miecz Islamu od Iusufa Kerisca, czołowego berberyjskiego zwolennika okupacji włoskiej przeciwko libijskiemu ruchowi oporu. Po wkroczeniu do Trypolisu, wśród salutu armat i na czele szeregu 2600 kawalerzystów, Mussolini potwierdził swoją bliskość z ludnością muzułmańską, gwarantując „pokój, sprawiedliwość, dobrobyt i poszanowanie praw Proroka”.
USS Triton, SSRN-586, był jednym z pierwszych amerykańskich okrętów podwodnych z napędem atomowym, którego konstrukcyjnym zadaniem było prowadzenie dozoru radarowego za pomocą pierwszego na świecie radaru z elektronicznym skanowaniem. W momencie ukończenia budowy w 1959 roku był największym okrętem podwodnym na świecie. W roku 1960 odbył 83-dniową podwodną podróż dookoła świata, trasą pokonaną w latach 1519-1522 przez Ferdynanda Magellana.
Kapitanem „Olympica” podczas tego rejsu był Edward J. Smith, a starszym oficerem – Henry T. Wilde. Obaj zginęli w kwietniu 1912 roku, niecały rok po tym wydarzeniu, w katastrofie siostrzanego Titanica.
Jedna ze stewardes, Violet Jessop, przeżyła zarówno kolizję „Olympica” z HMS „Hawke”, jak również katastrofę „Titanica”, a także zatonięcie „Britanniki” w 1916 roku.
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą