Jak przeżyć pierwszy raz z dziewczyną ojca? Red Hot Chili Peppers pokazują swoje mniej znane oblicze

Trudnym zadaniem byłoby stworzenie listy najlepszych utworów Red Hot Chili Peppers. „Under The Bridge”, „Californication”, „Give It Away”, „Scar Tissue”, „By The Way”, „Dani California” – to tylko kilka przykładów singlowych hitów ekipy Anthony'ego Kiedisa, a przecież na albumach studyjnych było także mnóstwo innych utworów zasługujących na wyróżnienie w Top 10. Równie niełatwo jest wyselekcjonować najistotniejsze ciekawostki związane z burzliwymi dziejami „Papryczek”, których historia nierzadko przypominała rollercoaster.

Przetasowania w składzie

Red Hot Chili Peppers powstali w 1983 roku w Los Angeles (początkowo nazywali się równie oryginalnie – Tony Flow and the Majestic Masters of Mayhem), jednak nieprzerwanie od początku w zespole grają tylko wokalista – Anthony Kiedis – oraz basista – Michael „Flea” Balzary. Bębny, za które odpowiada Chad Smith, obstawione są także od dawna, bo od 30 lat (wcześniej za garami zasiadali między innymi Jack Irons, oryginalny perkusista grupy, grający później w Pearl Jam, czy D.H. Peligro z legendarnego punkowego składu Dead Kennedys, choć współpraca z nim trwała bardzo krótko).


Najkrótszy staż w zespole ma obsługujący sześć strun (także najmłodszy wiekiem – urodzony w 1979 roku, czyli tak naprawdę mogący być synem pozostałych członków) Josh Klinghoffer. Oryginalny gitarzysta, Hillel Slovak, zmarł w 1988 w wyniku przedawkowania heroiny; jego idealnym zastępstwem był młody psychofan RHCP John Frusciante – geniusz swojego instrumentu i twórca ogromnej liczby hitów grupy, przez sporą część lat dziewięćdziesiątych poświęcający się głównie dawaniu w żyłę, który finalnie opuścił pokład w 2009 roku. W czasie gdy Frusciante po raz pierwszy wziął rozbrat z „Papryczkami”, jego miejsce zajął Dave Navarro, znany także z grupy Jane's Addiction oraz medialnego małżeństwa z Carmen Electrą.

Magiczny klimat „Blood Sugar Sex Magik”

Jeden ze swoich najlepszych albumów grupa nagrała w wybudowanej w 1918 roku willi nazywającej się po prostu „The Mansion” – jak głosiła (nieprawdziwa) plotka, należącej przed laty do słynnego magika Harry'ego Houdiniego – jej właścicielem tak naprawdę był aktor Errol Flynn. Wydana w 1991 roku płyta powstała w studiu stworzonym w tym imponującym budynku znajdującym się przy Laurel Canyon Blvd w Los Angeles. Kiedis, Flea i Frusciante nawet tam zamieszkali – jedynie Chad Smith zdecydował się na codzienne dojeżdżanie motocyklem; bębniarz uważał, że dom jest nawiedzony. Gitarzysta zresztą niespecjalnie z tym polemizował: „Zdecydowanie są tam duchy” – przyznał John, zaznaczając jednocześnie, że czuł od nich jedynie pozytywną energię, a jeden z nich miał nawet pojawić się na zdjęciu promocyjnym.


Gavin Bowden – późniejszy twórca klipów RHCP promujących płytę „One Hot Minute” – wyreżyserował dokument „Funky Monks” opowiadający o nagrywaniu „Blood Sugar Sex Magik”, pokazujący zarówno pracę, jak i wyjątkową atmosferę jej towarzyszącą. Red Hoci bardzo dobrze czuli się w „The Mansion”, kupionej po sesji nagraniowej przez producenta Ricka Rubina, i wracali do niej jeszcze kilkukrotnie – zarejestrowano tam utwory „Fortune Faded” i „Save The Population”, które znalazły się na wydawnictwie „Greatest Hits” oraz wydaną w 2006 roku płytę „Stadium Arcadium”. Także wiele innych gwiazd alternatywnego grania poszło w ślady autorów „Blood Sugar Sex Magik” i swoje albumy nagrało w tej samej lokalizacji: wśród nich byli między innymi System Of A Down, Slipknot, Marilyn Manson, Linkin Park czy The Mars Volta.

Pierwszy raz z dziewczyną ojca

Anthony Kiedis o swoich seksualnych podbojach mógłby napisać monografię – wokalista przyznaje, że były lata, kiedy potrafił uprawiać seks z ponad stoma różnymi paniami. Na liście dziewczyn, z którymi się spotykał, znaleźć można modelkę Heidi Klum, aktorkę Ione Skye, czy reżyserkę Sofię Coppolę. Jednak już sama jego – mocno nietypowa – inicjacja to materiał na osobną historię. Lider Red Hotów dość szybko poczuł smak zakazanych owoców – jarał blanty już jako jedenastolatek, a na dwunaste urodziny jego staruszek, średnio wzięty aktor i nieźle prosperujący diler Blackie Dammett (towarzysz jointowych posiedzeń młodego Anthony'ego, który tak naprawdę nazywał się dość zwyczajnie – John Michael Kiedis), postanowił dać mu niezapomniany prezent i pozwolić napalonemu małolatowi przespać się z jego ówczesną dziewczyną.


Pomysłodawcą tego oryginalnego podarunku był sam jubilat, od którego wybranka Blackiego nie była zresztą wiele starsza – miała zaledwie osiemnaście lat; papa Kiedis gustował w sporo młodszych od siebie przedstawicielkach płci pięknej. Wokalista miał bardzo dobrą, choć specyficzną więź z ojcem – pomagał mu w szmuglowaniu dragów i pieniędzy i tak naprawdę nigdy nie było dla nich żadnego tematu tabu. Lata imprezy odbiły się jednak dość mocno na Blackiem, który dziś dobiega już osiemdziesiątki – podczas koncertu w Grand Rapids w 2017 roku Anthony powiedział nawet, że towarzysz jego pierwszych imprez umiera.

Konflikt Anthony Kiedis vs Mike Patton

Frontman Red Hotów i wokalista Faith No More (a także jakiegoś miliona innych projektów, żeby wymienić tylko takie świetne kapele jak Tomahawk, Fantômas, Mr. Bungle, Dead Cross czy Peeping Tom), delikatnie mówiąc, nie pałają do siebie sympatią. Zaczęło się od teledysku do utworu „Epic”, który wywindował Faith No More na szczyt sławy – Kiedis przyznał, że patrząc na młodego wokalistę miał wrażenie, jakby zerkał w lustro. W rozmowie z magazynem „Kerrang!” podzielił się też dość bezpośrednim żartem: „Mój perkusista powiedział, że go porwie, ogoli mu głowę i obetnie jedną ze stóp, żeby musiał znaleźć swój własny styl”. Patton przez długi czas starał się odcinać od tych rewelacji („Co to jest? Bon Jovi kontra Axl Rose? Nie potrzebuję tego”), ale podejrzewanie go o kopiowanie stylu Kiedisa to chyba nic więcej, jak przeczulenie lidera RHCP na własnym punkcie – tym bardziej, że pozostali członkowie obu zespołów dobrze się znali i nigdy nie żyli tym konfliktem.


Dowodzeni przez Mike'a muzycy Mr.Bungle bezlitośnie wyśmiali „Papryczki” dopiero podczas koncertu z okazji Halloween w 1999 roku – podczas coveru „Around The World” (a także kilku innych piosenek z celowo zmienionymi słowami) symulowali wbijanie strzykawki w żyłę (Kiedis przez wiele lat był uzależniony od heroiny), a występujący bez koszulki i w blond peruce Patton parodiował charakterystyczne ruchy Anthony'ego. Spór rozgorzał na nowo, a Mr. Bungle zostali nawet usunięci ze składu festiwalu Big Day Out 2000, na którym grali autorzy „Under The Bridge” – stać miał za tym lider Red Hotów, który nie chciał dzielić sceny ze znienawidzoną kapelą. „To, kurwa, żałosne” – podsumował Patton.

„Papryczki” a kino

Temat Hollywood pojawiał się w wielu utworach Red Hotów, a bliskość przemysłu filmowego łatwo można zauważyć także w działalności samego zespołu. Flea, oprócz tworzenia niezapomnianych pochodów basowych, spełniał się również jako aktor. Zagrał między innymi jednego z nihilistów w „Big Lebowskim”, pojawił się też w „Las Vegas Parano”, „Moje Własne Idaho” czy „Baby Driver”. Kiedis swoje aktorskie umiejętności zaprezentował natomiast w „Na fali” u boku Patricka Swayze i Keanu Reevesa. Obaj założyciele „Papryczek” pojawili się na ekranie w filmie „Pościg”, w którym główną rolę zagrał Charlie Sheen.


Filmowa kariera funkowców z Kalifornii miała wychodzić poza produkcje fabularne – w 2008 roku HBO zapowiadało serial „Spider & Son”, który miał opowiadać o relacji Anthony'ego i jego staruszka w latach siedemdziesiątych. I choć powstał scenariusz pilota, to nie było żadnych dalszych konkretów – jakiś czas później pomysł przejęła stacja FX, jednak i w tym przypadku skończyło się wyłącznie na planach. W biznesie filmowym odnalazł się także Cliff Martinez – perkusista grający na albumach „Red Hot Chili Peppers” i „Freaky Styley”, który w późniejszych latach skomponował wiele ścieżek dźwiękowych – chociażby do takich kinowych hitów jak „Drive”, „Solaris” czy „Spring Breakers”. W kontekście filmowym warto wspomnieć też o wideografii „Papryczek” – reżyserami ich klipów byli między innymi Tony Kaye, Olivia Wilde, Chris Rock czy Gus Van Sant, a w teledysku do „By The Way” rolę szalonego kierowcy zagrał prawie niemożliwy do rozpoznania Dave Sheridan – Doofy ze „Strasznego filmu”.